پانتالاسا (Panthalassa): ابراقیانوسی که قارهی یکپارچه را در بر گرفته بود
زمین در دوران پانگهآ و پانتالاسا
حدود 300 میلیون سال پیش، صفحههای تکتونیکی زمین3 به گونهای قرار گرفته بودند که تمام خشکیها در یک طرف کرهی زمین جمع شده بودند. این ابرقاره، پانگهآ نام داشت. در طرف دیگر زمین، تنها یک اقیانوس عظیم و پیوسته وجود داشت که آن را پانتالاسا مینامند. نام پانتالاسا از دو کلمهی یونانی به معنای «همه» و «دریا» گرفته شده است. تصور کنید اگر امروز بخواهید از آسیا به آمریکا سفر کنید، مجبور نیستید از اقیانوس آرام عبور کنید، چون این دو قاره به هم متصل هستند! اما در آن دوران، سفر با کشتی در اقیانوس پانتالاسا به معنای دور زدن کل کرهی زمین بود.
| ویژگی | پانتالاسا (دوران باستان) | اقیانوسهای امروزی (مانند آرام و اطلس) |
|---|---|---|
| تعداد | یک اقیانوس واحد و پیوسته | چند اقیانوس جدا از هم (آرام، اطلس، هند، منجمد) |
| وسعت | بسیار عظیم، تقریباً نیمی از سطح کره زمین | هر کدام بخشی از سطح زمین را پوشاندهاند |
| جریانهای آبی | الگوهای گردش آب احتمالاً متفاوت و پیچیده | الگوهای مشخص (مانند گلفاستریم در اطلس) |
| تنوع زیستی | گونههای جانوری در سرتاسر آن مشابه بود | هر اقیانوس گونههای مخصوص به خود را دارد |
پایان پانتالاسا و تولد اقیانوسهای جدید
همان نیرویی که پانگهآ را ساخته بود، سرنوشت آن و پانتالاسا را نیز تغییر داد: جنبش صفحههای تکتونیکی. حدود 200 میلیون سال پیش، پانگهآ شروع به شکستن کرد. این شکافها کمکم گسترده شدند و با نفوذ آب دریاها به داخل آنها، اقیانوسهای جدید متولد شدند. یکی از اولین این شکافها، منجر به تشکیل اقیانوس اطلس شد. میتوانید این فرآیند را شبیه باز کردن یک قرص نان تازه پخته شده تصور کنید که از وسط شروع به شکاف خوردن میکند و دو نیمه از هم فاصله میگیرند. با دور شدن قارهها از هم، پانتالاسای بزرگ نیز به تدریج کوچک شد و در نهایت به اقیانوس آرام امروزی تبدیل گردید. در واقع، اقیانوس آرام را میتوان باقیماندهی مستقیم پانتالاسای باستان دانست.
صفحههای زمینساختی بسیار آهسته حرکت میکنند، تقریباً با سرعت رشد ناخنهای شما! اگر سرعت متوسط حرکت یک صفحه را حدود 2.5 سانتیمتر در سال در نظر بگیریم، میتوان فاصلهای که در میلیونها سال ایجاد میشود را محاسبه کرد: $ \text{فاصله (سانتیمتر)} = \text{سرعت} \times \text{زمان} $
مثلاً در طول 100 میلیون سال: $ 2.5 \times 100{,}000{,}000 = 250{,}000{,}000 $ سانتیمتر یا 2500 کیلومتر! این نشان میدهد تغییرات زمین در مقیاس زمانی بسیار طولانی رخ میدهد.
ردپای پانتالاسا در زندگی امروزی و محیط اطراف ما
شاید فکر کنید این داستانهای باستانی چه ربطی به زندگی ما دارد؟ جالب است بدانید که آثار پانتالاسا و پانگهآ هنوز هم قابل مشاهده است. مثلاً، فسیلهای یکسان از خزندگان باستانی در قارههایی که امروز هزاران کیلومتر از هم فاصله دارند (مثل آفریقا و آمریکای جنوبی) پیدا شدهاند. این فقط یک دلیل است که ثابت میکند زمانی این قارهها به هم متصل بودهاند. مثال دیگر، شکل سواحل است. اگر به نقشه نگاه کنید، میبینید که خط ساحل شرقی آمریکای جنوبی به شکل عجیبی با خط ساحل غربی آفریقا هماهنگ است، گویی که دو قطعهی یک پازل هستند. این شاهدی دیگر بر نظریهی رانش قارهها4 و وجود ابراقیانوس پانتالاسا است.
حتی آب و هوای زمین نیز تحت تأثیر آن تغییرات شکل گرفت. وجود یک اقیانوس عظیم و یک خشکی واحد، الگوهای باد و بارش کاملاً متفاوتی را نسبت به امروز ایجاد میکرد. مرکز پانگهآ احتمالاً بسیار خشک و بیابانی بود، زیرا رطوبت اقیانوس دور دست پانتالاسا به سختی به آنجا میرسید.
پرسشهای مهم و اشتباهات رایج
بله، اما با یک توضیح مهم. دایناسورها حدود 230 میلیون سال پیش پدیدار شدند، درست زمانی که پانگهآ شروع به شکستن کرده بود. بنابراین، اولین دایناسورها روی خشکیهای به هم پیوسته زندگی میکردند، اما نسلهای بعدی آنها در حالی که قارهها در حال جدا شدن بودند، تکامل یافتند. دایناسورهای شناگر نیز وجود داشتند، اما آنها خزندگان دریایی مخصوص به خود بودند که در پانتالاسا و دریاهای دیگر شنا میکردند.
این تصور درست نیست. پانتالاسا، به ویژه بخشهای مرکزی آن، بسیار عمیق بود و احتمالاً درازگودالها5 و پشتههای میانی اقیانوس6 عظیمی داشت. عمق آن مشابه یا حتی بیشتر از عمیقترین قسمتهای اقیانوس آرام امروزی (~11 کیلومتر) تخمین زده میشود.
پانتالاسا «ناپدید» نشد، بلکه شکل آن تغییر کرد. با جدا شدن پانگهآ، اقیانوسهای جدیدی مانند اطلس و هند شکل گرفتند و فضای بین قارهها را پر کردند. در نتیجه، پهنهی آبی پیوستهی پانتالاسا به چند اقیانوس جدا تقسیم شد. بخش اصلی باقیمانده از آن، همان اقیانوس آرام است که هنوز بزرگترین اقیانوس کره زمین محسوب میشود.
ابراقیانوس پانتالاسا، نمادی از سیارهی پویا و در حال تغییر ما است. داستان آن به ما میآموزد که نقشهی امروزی قارهها و اقیانوسها موقتی است و زمین در مقیاس زمانی بسیار طولانی، همواره در حال دگرگونی است. درک این گذشتهی دور، نه تنها کنجکاوی ما را دربارهی تاریخ سیارهمان ارضا میکند، بلکه به ما کمک میکند تا فرآیندهای مهمی مانند زمینلرزهها، آتشفشانها و شکلگیری کوهها را که نتیجهی همان حرکت صفحههای تکتونیکی هستند، بهتر درک کنیم.
پاورقی و واژهنامه
1پانگهآ (Pangaea): نام ابرقارهی باستانی که از چسبیدن تمام خشکیهای زمین در دورهای از تاریخ تشکیل شد.
2پانتالاسا (Panthalassa): ابراقیانوس باستانی که پانگهآ را احاطه کرده بود.
3صفحههای تکتونیکی (Tectonic Plates): قطعات عظیم و متحرک پوستهی سخت زمین که بر روی لایهای نرمتر شناورند. حرکت این صفحات باعث ایجاد پدیدههایی مانند زمینلرزه و شکلگیری قارهها میشود.
4رانش قارهها (Continental Drift): نظریهای که بیان میکند قارههای زمین در طول زمان بر روی سطح زمین جابجا شدهاند.
5درازگودال (Trench): گودالهای باریک و بسیار عمیق در کف اقیانوس که معمولاً در محل برخورد و فرورانش صفحههای تکتونیکی تشکیل میشوند.
6پشتهی میانی اقیانوس (Mid-Ocean Ridge): رشتهکوههای عظیم زیردریایی که در اثر خروج مواد مذاب از گوشته و ایجاد پوستهی جدید اقیانوسی شکل میگیرند.
