امام حسن (ع)، مهربان‌ترین پیشوا
امام حسن (ع) که بود؟
امام حسن (ع) مانند یک پسر بزرگ و خوب در خانواده‌ای بسیار مهربان و با ایمان بزرگ شد. پدر ایشان، امام علی (ع)، و مادرشان، حضرت فاطمه (س)، بودند. پدربزرگ ایشان نیز پیامبر اسلام بود. ایشان بعد از پدرشان به امامت۱ رسیدند. امامت یعنی رهبری و راهنمایی مردم به سوی خوبی‌ها.
ایشان به خاطر کرم۲ و بخشش بسیار زیادشان معروف بودند. مانند وقتی که یک کیک بزرگ داریم و آن را با همه دوستانمان تقسیم می‌کنیم تا همه خوشحال شوند.
| ویژگی | توضیح به زبان ساده |
|---|---|
| صلح‌طلبی | ایشان برای جلوگیری از جنگ و حفظ جان مردم، صلح کردند. مانند وقتی که دو دوست با هم دعوا می‌کنند و یک نفر میانجی می‌شود تا آشتی کنند. |
| بخشندگی | امام حسن (ع) همه چیز خود را به نیازمندان می‌بخشیدند. مثل این که اگر 3 مداد رنگی داشته باشی و 2 تا از آن‌ها را به کسی که مداد ندارد بدهی. |
| دانش زیاد | ایشان مانند یک معلم بسیار دانا بودند و به سوالات مردم پاسخ می‌دادند. |
صلح امام حسن (ع)؛ یک تصمیم بزرگ
گاهی اوقات، قوی‌ترین افراد کسانی نیستند که جنگ می‌کنند، بلکه کسانی هستند که برای محافظت از دیگران، راه صلح را انتخاب می‌کنند. امام حسن (ع) با دشمن خود صلح کردند تا خون هیچ کس ریخته نشود. این کار ایشان مانند آن است که در مدرسه، دو گروه از بچه‌ها می‌خواهند با هم دعوا کنند، اما یکی از آن‌ها می‌گوید: "بیایید به جای دعوا، با هم بازی کنیم." این کار باعث می‌شود همه در امان باشند و دوستی ادامه پیدا کند.
الگویی برای زندگی ما
ما می‌توانیم از زندگی امام حسن (ع) درس‌های زیادی بگیریم. برای مثال، وقتی کسی در خیابان گم شده است، به او کمک کنیم (بخشندگی). یا اگر با برادر یا خواهرمان بر سر یک اسباب‌بازی اختلاف نظر پیدا کردیم، به جای دعوا، نوبتی با آن بازی کنیم (صلح). امام حسن (ع) به ما یاد می‌دهند که محبت کردن به دیگران، ما را قوی‌تر می‌کند.
پرسش‌های مهم
مجتبی به معنای "برگزیده" است. چون ایشان به خاطر کارهای خوب و مهربانی‌های فراوانشان، از سوی خداوند برگزیده شده بودند.
یعنی ایشان برای جلوگیری از جنگ و کشته شدن مردم زیادی، موافقت کردند که برای مدتی با حاکم زمان خودشان کنار بیایند. این کار نشان‌دهنده عقل و مهربانی بسیار زیاد ایشان بود.
پاورقی
۱امامت (Imamate): به معنای رهبری و پیشوایی پس از پیامبر اسلام است.
۲کرم (Generosity): به معنای بخشندگی و دادن چیزی به دیگران بدون انتظار دریافت چیزی در مقابل است.