اگر گفته شود «هركدام از ما، بر اساس فطرت خويش، خدا را میيابيم و حضورش را درك میكنيم» به مفهوم كدام يك از ابيات كه به كلام ما نزديكتر است، اشاره كردهايم؟
1 )
ذات نايافته از هستی، بخش / چون تواند كه بود هستیبخش
2 )
ما عدمهاييم و هستیهای ما / تو وجود مطلقی، فانی نُما
دلی كز معرفت نور و صفا ديد / به هر چيزی كه ديد، اول خدا ديد
4 )
ما كه باشيم ای تو ما را جان جان / تا كه ما باشيم با تو در ميان