مضمون اين بيت می‌گويد كسی كه می‌خواهد مسير عشق (عرفان) را با عقل پيش برود، به جايی نمی‌رسد. اين رويكرد مطابق نظر عرفا است كه به عقل و استدلال پايبند نيستند و می‌خواهند با عشق و مجذوبيت به حقيقت هستی متصل شوند. عارف در سلوك معنوی و روحی، خود را نيازمند برهان‌های عقلی نمی‌داند و راه عشق را هموارتر و نزديك‌تر از راه عقل می‌شناسد. مظهر و نمايندهٔ كامل عرفان اسلامی نيز محی‌الدين‌ابن‌عربی است معروف به «شيخ اكبر».
