ابتدا بايد ببينيم با وارد كردن تيغه‌ی منيزيمی به محلول ظرف $A$ چند گرم آن مصرف خواهد شد. (ممكن است همه‌ی آن مصرف شود!). واكنش انجام شده در ظرف $A$ به‌صورت زير است:

$Mg(s)+C{{u}^{2+}}(aq)\to M{{g}^{2+}}(aq)+Cu(s)$ 

بنابراين داريم:

$?gMg(MasrafShodeh)=1L(Mahlol)\times \frac{2molCuS{{O}_{4}}}{1L(Mahlol)}\times \frac{1molmg}{1molCuS{{O}_{4}}}\times \frac{24gMg}{1molMg}=48gMg(MasrafShodeh)$ 

پس وقتی تيغه را پس از زمانی تقريباً طولانی (برای كامل شدن واكنش) از ظرف $A$ می‌آوريم تنها $2$ گرم از آن باقی مانده است و تمامی كاتيون‌های مس مصرف می‌شوند و غلظت آن به صفر می‌رسد.

حال بايد ببينيم با وارد كردن باقی مانده‌ی تيغه به ظرف $B$ چه اتفاقی می‌افتد:

طبق واكنش $Mg(s)+2A{{g}^{+}}(aq)\to M{{g}^{2+}}(saq)+2Ag(s)$ مقدار منيزيم مصرف شده را محاسبه می‌كنيم:

$?gMg(MasrafShodeh)=1L(Mahlol)\times \frac{0/2molA{{g}^{+}}}{1L(Mahlol)}\times \frac{1molmg}{2molA{{g}^{+}}}\times \frac{24gMg}{1molMg}=24gMg(MasrafShodeh)$ 

اين مقدار منيزيم بيشتر از جرم تيغه است، پس كل تيغه مصرف می‌شود و مقداری كاتيون نقره در محلول ظرف $B$ باقی خواهد ماند. بنابراين گزينه‌ی «4» صحيح می‌باشد.