از نظر حکمت متعالیه روح انسانی آخرین درجهٔ تکاملی انواع موجودات زنده است (رد گزینهٔ ۲). یعنی وقتی موجود زنده‌ای تبدیل به نوع انسان شد، دیگر تغییر نوع نمی‌دهد و به نوعی برتر تبدیل نمی‌شود. اما این روح ظرفیت و استعداد بی‌نهایت دارد و می‌تواند به هر مرتبهٔ کمالی در جهان دست یابد. به تعبیر دیگر مراحل تکاملی انواع در طبیعت، وقتی از گیاه و حیوان می‌گذرد و به انسان می‌رسد، ظرفیتی بی‌نهایت پیدا می‌کند و در عین اینکه نوعش دیگر تکامل پیدا نمی‌کند (به غیرانسان تبدیل نمی‌شود) ولی به‌عنوان انسان به هیچ درجه‌ای از کمال قانع نمی‌شود. اما باید توجه داشت که این استعداد کمالی، به معنای رسیدن حتمی انسان به کمالات نیست (رد گزینهٔ ۳). او باید با اختیار و ارادهٔ خود این ظرفیت را به فعلیت برساند. البته او اختیار دارد که مسیرهای دیگری غیر از این مسیر تکامل را برگزیند و لذا قابلیت طی کردن مسیر انحطاط را نیز دارد.

گزینهٔ ۱: از نظر حکمت متعالیه، روح و بدن مجزا و به هم ضمیمه شده نیستند.