در زمان های قدیم ، حکیمی ( قصد سفر - قسد صفر ) کرد ؛ کنار دریا رفت و ( صوار - سوار ) کشتی شد . خیلی زود کشتی با بادبان های برافراشته ، حرکت کرد .
کشتی چند ( روذی - روزی ) به راه خود ادامه داد . در این مدّت ، ( هکیم - حکیم ) آرام و شادمان بود و به زندگی مردمان فکر می کرد .
روزی ، کشتی گرفتار ( توفان - طوفان ) شد . موج های دریا یکی بعد از دیگری از راه می رسیدند و خود را به ( کشطی - کشتی ) می کوبیدند . ناخدا هر چه کرد ، نتوانست کشتی را از میان امواج ( نجات - نجاط ) دهد . چیزی (نگذشت-نگزشت) که کشتی چند تکّه ( شود - شد ) و ( مصافران - مسافران ) در میان امواج گرفتار شدند . حکیم هم به تخته پاره ای (چسبید-چصبید) و دل به خدا سپرد تا چه پیش آید . ساعتی در این حال بود که از (هوش - حوش) رفت .
وقتی چشم باز کرد ، خود را در (صاحلی - ساحلی ) دور ، تنها دید . حکیم فهمید که از بلای (طوفان - توفان )نجات یافته است و باید برای ( ذنده - زنده ) ماندن خود چاره ای بیندیشد ؛ در حالی که هیچ چیز نداشت و آنچه را با خود آورده بود در توفان دریا از دست داده بود .
محمدرضا عفراوی 
