گوش خارجی: بخش بیرونی گوش شامل پینا و مجرای گوش

گوش خارجی: دروازه‌ای به دنیای صدا

ساختار و اجزای گوش خارجی

گوش خارجی از دو قسمت اصلی تشکیل شده است: لاله گوش و مجرای گوش. هر کدام از این بخش‌ها ویژگی‌های منحصر به فردی دارند که به فرآیند شنوایی کمک می‌کنند.

لاله گوش (پینا): این بخش قیفی شکل و قابل مشاهده‌ی گوش است که از غضروف انعطاف‌پذیر ساخته شده و با پوست پوشیده شده است. شکل پیچیده‌ی لاله گوش به آن این امکان را می‌دهد که امواج صوتی را از جهات مختلف به دام بیندازد. فرورفتگی‌ها و برجستگی‌های آن، مانند یک آنتن طبیعی عمل می‌کنند. برای مثال، حلقه بیرونی لاله گوش (هلیکس^۵) و گودی مرکزی آن (کانکا^۶) در هدایت صدا به سمت مجرا نقش دارند.

مجرای گوش: این یک لوله باریک به طول تقریبی 2.5 سانتی‌متر است که از لاله گوش شروع شده و به پرده گوش ختم می‌شود. یک سوم خارجی این مجرا دیواره‌ی غضروفی و دو سوم داخلی آن دیواره‌ی استخوانی دارد. پوست پوشاننده‌ی مجرا دارای غدد خاصی است: غدد چربی و غدد سرومینوس^۷ (غدد موم گوش). ترشحات این غدد به همراه سلول‌های پوستی مرده، جرم گوش^۸ را تشکیل می‌دهند.

فیزیولوژی: گوش خارجی چگونه کار می‌کند؟

عملکرد گوش خارجی را می‌توان به سه فرآیند اصلی تقسیم کرد: جمع‌آوری، تقویت و هدایت.

وقتی شما در یک اتاق شلوغ صحبت می‌کنید، امواج صوتی در هوا پخش می‌شوند. لاله گوش با شکل قیفی خود، این امواج را جمع‌آوری کرده و آن‌ها را به سمت مجرای گوش هدایت می‌کند. این شکل خاص به ما کمک می‌کند تا جهت صدا را تشخیص دهیم. صداهایی که از سمت راست می‌آیند، کمی زودتر و با شدت بیشتری به گوش راست می‌رسند تا گوش چپ، و مغز از این تفاوت‌ها برای مکان‌یابی صدا استفاده می‌کند.

در نهایت، امواج صوتی تقویت شده در طول مجرای گوش حرکت کرده و به پرده گوش برخورد می‌کنند. این برخورد باعث لرزش پرده گوش می‌شود. این ارتعاشات مکانیکی، کلید شروع فرآیند شنوایی در گوش میانی و داخلی هستند.

کاربردهای عملی و مثال‌های عینی

درک عملکرد گوش خارجی در زندگی روزمره و فناوری کاربردهای زیادی دارد. وقتی دست خود را پشت گوش خود قرار می‌دهید تا صدایی را بهتر بشنوید، در واقع در حال تقلید از عملکرد لاله گوش و بزرگ‌تر کردن سطح جمع‌آوری امواج صوتی هستید.

طراحی سمعک‌های پشت گوشی^۹ نیز بر همین اصل استوار است. میکروفون این سمعک‌ها در پشت لاله گوش قرار می‌گیرد تا صداها را دقیقاً از جهتی که گوش طبیعی دریافت می‌کند، جمع‌آوری کند و سپس آن را تقویت کرده و به داخل مجرا می‌فرستد.

یک مثال ساده‌ی دیگر، تفاوت صدای خودمان وقتی که آن را مستقیماً می‌شنویم در مقابل زمانی است که آن را از یک ضبط‌شده می‌شنویم. وقتی صحبت می‌کنیم، بخشی از صدا از طریق استخوان‌های جمجمه به گوش داخلی ما می‌رسد (هدایت استخوانی^۱۰) و بخشی دیگر از طریق هوا و گوش خارجی. اما وقتی صدای ضبط‌شده‌ی خود را می‌شنویم، فقط بخش هدایت هوایی را می‌شنویم و به همین دلیل صدا برایمان "عجیب" به نظر می‌رسد. گوش خارجی در هر دو سناریو نقش خود را ایفا می‌کند.

اشتباهات رایج و پرسش‌های مهم

پاورقی

^۱ گوش خارجی (Outer Ear)
^۲ لاله گوش (Pinna or Auricle)
^۳ مجرای گوش (Ear Canal or External Auditory Canal)
^۴ پرده گوش (Tympanic Membrane or Eardrum)
^۵ هلیکس (Helix)
^۶ کانکا (Concha)
^۷ غدد سرومینوس (Ceruminous Glands)
^۸ جرم گوش (Earwax or Cerumen)
^۹ سمعک پشت گوشی (Behind-The-Ear Hearing Aid)
^۱۰ هدایت استخوانی (Bone Conduction)
^۱۱ شیپور استاش (Eustachian Tube)