زنگ انشا فرصتی برای تعامل دانش آموزان با یکدیگر و با معلمان
محمدرضا سرشار در نشست نقد و بررسی کتاب «آموزش مهارت‌های نوشتاری» گفت: سال ۱۳۵۴ من داستان می‌نوشتم اما خواندن کتاب «هنر داستان‌نویسی» مرا ترساند تا آنجا که من یک سال از نوشتن دست کشیدم و زمان برد تا بر ترس خودم غلبه کردم و دوباره نوشتم.
به گزارش خبرنگار مهر، محمدرضا سرشار در دومین نشست کارگروه شورای نگارش و انشاء که امروز ۲۴ آبان ماه و در نقد کتاب «آموزش مهارت‌های نوشتاری» برگزار شد گفت: در ادبیات داستانی کودکان و نوجوانان و همچنین در کتاب‌هایی که درباره این گروه سنی نوشته شده بخش مهمی به «داستان‌های مدرسه‌ای» اختصاص دارد یعنی داستان‌هایی که در فضای مدرسه می‌گذرد و به ارتباط میان دانش آموزان و ارتباط آنها با معلم توجه می کنند.
سرشار ادامه داد: جالب اینکه بخش عمده‌ای از این ادبیات مدرسه‌ای به زنگ انشاء اختصاص دارد. از داستان پرویز رسولی در «شلوارهای وصله دار» گرفته تا آنکه امروز نوشته می‌شود؛ زنگ انشاء همیشه برای بچه‌ها پرخاطره بوده و یکی از درس‌هایی است که بیش از سایر دروس در ذهن دانش آموزان باقی می ماند.
نویسنده کتاب «اگه بابا بمیره» به اینکه بعضی معلمان نمی‌دانند چه باید بکنند اشاره و بیان کرد: هنوز معلم‌های انشاء به روش سنتی رفتار می‌کنند. ما در طول سال‌های گذشته شاهد انتشار کتاب‌هایی بوده‌ایم که مدعی آموزش انشاء به دانش آموزان بوده‌اند اما سیر منظم و معینی در این زمینه وجود نداشته است.
سرشار ادامه داد: پس از انقلاب دو، سه عنوان کتاب نوشته شد که می‌کوشید علمی‌تر به ماجرا نگاه کند اما هیچ کدام به روش درست و اصولی نوشتن انشاء را آموزش نداده بوده‌اند حال آنکه یکی از تفاوت های اساسی زنگ انشاء با زنگ های دیگر این است که در این کلاس می توان به نقاط ضعف و قوت بچه‌ها به لحاظ شخصیتی پی برد و دریافت که دانش آموزان در چه فضایی زندگی و چه فشارهای روانی را تحمل می کنند.
وی افزود: برای مثال دانش آموزی که نامنظم است در درسی چون انشاء مکنونات قلبی خود را آشکار می‌کند و معلم می‌تواند تا اندازه‌ای به علت بی‌نظمی او پی ببرد از طرفی زنگ انشاء فرصتی برای تعامل دانش آموزان با یکدیگر و با معلمان کلاس‌شان است.
سرشار با اشاره به نقاط ضعف و قوت «آموزش مهارت‌های نوشتاری» گفت: مولفان این کتاب بر خلاف کتاب‌های درسی دیگر هیچ نمونه از پیش تعیین شده‌ای نداشتند و نگارش این کتاب را از صفر آغاز کرده‌اند. این نقطه قوت کتاب است اما مولفان مخاطب کتاب خود را محدود کردند.