از آن پس، بخشی از وظايف پدر، به عهده‌ی من گذاشته شد؛ ناگزير، نان‌آور خانه و ياورِ مادر شدم و در نوجوانی به جای پدر به كار کشاورزی روی آوردم و چرخ زندگی را گرداندم.

راهزن سكّه‌ها را برداشت و شمرد و همه‌ی آن‌ها را به جوان، بازگرداند و گفت: «راستگویی تو باعث شد كه من از كار ناپسند خود شرمنده شوم و از اين پس، دست به راهزنی نزنم. اكنون حاضرم اسب خود را به تو دهم تا با آن به سفر حج بروی».

امید برای کمک کردن به پدربزرگ، صندلی کوچکی، زیر پا می‌گذاشت و با دستمال، قاب‌هایی را که با آن‌ها می‌رسید، تمیز می‌کرد. او از این کار بسیار لذّت می‌برد؛ مخصوصاً از تمیز کردن قاب‌هایی که در آن‌ها تصویری از باغ و بوستان و دشت و کوهستان بود.

شجاع، کسی است که از خطر و عاقبت کارهای بد بترسد؛ ولی دست و پای خود را گم نکند و با کمال متانت و آرامش، برای رویارویی با خطر، چاره‌جویی کند.