استدلال نویسنده را می‌توان به صورت زیر خلاصه کرد:
«فقط 60% موش‌هایی که در آزمایش قرار گرفتند ترجیح دادند کاری که لذت‌بخش نیست انجام دهند تا اجازه پیدا کنند کاری که لذت‌بخش است انجام دهند. بنابراین انسان‌ها هم ترجیح می‌دهند کاری که لذت‌بخش نیست انجام دهند تا اجازه پیدا کنند کاری که لذت‌بخش است انجام دهند.»
باید توجه شود که ادعای فوق در حال حاضر فاقد ارزش است، یعنی در مورد این ادعا می‌توان اظهارنظر کرد که بدانیم در شرایط طبیعی (بدون در نظر گرفتن پاداش) احتمال انجام فعالیتی که لذت‌بخش نیست (در اینجا سکون) کمتر از 60% است. حالا به دنبال گزینه‌ای هستیم که ادعای فوق را تقویت کند.
بررسی گزینه‌ها:
گزینهٔ 1: نادرست است. این گزینه ارتباطی به موضوع متن ندارد و خارج از بحث نویسنده است.
گزینهٔ 2: درست است. اگر بپذیریم که احتمال سکون 1 دقیقه‌‌ای موش‌ها در شرایط معمول 50% است و مقایسۀ این احتمال با احتمال مسئله که 60% است، نتیجه می‌گیریم اصل پریماک در این آزمایش تأیید شده است. 
گزینهٔ 3: نادرست است. چون سکون پس از دویدن مطرح نیست و دویدن پس از سکون مطرح است و در صورت درست بودن این فرض نیز استدلال متن تضعیف می‌شود. 
گزینهٔ 4: نادرست است. لذت‌بخش نبودن دویدن برای نصف موش‌ها منجر به افزایش سکون نمی‌شود.