اکنون گزینه‌ها را بررسی می‌کنیم:

1) من این‌جا چون نگهبانم، تو چون گنج
تشبیه زیبای ادبی است، اما درباره زبان یا کاربردش نیست.

2) دیروز یک هیئت از پزشکان جهانی به ایران آمدند.
این جمله دارای اشکال دستوری است (فعل جمع برای فاعل مفرد: "هیئت آمدند")، اما این فقط یک خطای دستوری است. جمله درباره زبان یا شکل گفتار نیست، پس زبانی محسوب نمی‌شود.

3) تمامِ تمامِ قلبم را به کسی می‌دهم که خیلی خیلی دوستش دارم.
در این جمله، با تکرار تأکیدی واژگان («تمامِ تمامِ»، «خیلی خیلی») نوعی برجستگی زبانی و گفتاری شکل گرفته که توجه را به زبان و بیان جلب می‌کند. این نحوه گفتن مهم است، نه فقط محتوای جمله.
پس این گزینه، عبارت زبانی است، چون زبان خودش موضوع توجه قرار گرفته است.

4) بر درختی شکوفه‌ای خندید.
تصویرسازی شاعرانه است، نه زبانی. استعاره است، اما خود زبان در آن برجسته نیست.

در نتیجه، با وجود بحث‌برانگیز بودن سؤال، بر اساس تعریف علمی و دقیق «عبارت زبانی» در نقد ادبی و زبان‌شناسی:

پاسخ درست: گزینه 3 است – تمامِ تمامِ قلبم را...
چون در آن زبان و نحوه‌ی گفتن برجسته شده است، نه فقط معنا.