*این شعر درخواستیه باز محرم آمد و صحرا حزین شد در هفت آسمان و عالمِین (دو عالم) اندوه مبین (آشکار) شد باز محرم آمد و باد ناله ای زد در محفل باغ، کبوتر سینه ای زد باز محرم آمد و ذکر عالم «یاحسین» شد چاره ی هر درد بی درمان حسین شد باز محرم آمد و نخل شهادت داد که مریضان را حسین شفا خواهد داد گفتم که زبان و قلم من ز توصیف ناتوان است، شهریارا کمکم کن که اشعار تو شیوا و روان است! «پیش رو راه دیارِ نیستی کافیش نیست اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین بس که محمل ها رود منزل به منزل با شتاب کس نمی داند عروسی یا عزا دارد حسین» چه زیبا گفت این بزرگمرد ژرف اندیش و تو ای مخاطب من، به حرف او بیندیش! حال محرم آمده، زمین و آسمان داغدار شده از مور تا مَلِک، دنیا برای طفل شیرخواره عزادار شده... پ.ن: به دلایل نامعلوم نمیتونم جواب نظراتتون رو بدم، ولی حتما هر نظر یا انتقادی دارید بگید حتما تو اشعار بعدیم لحاظ میکنم، تشکر. شعر بعدی به نام تو که ما را لایق شعر و ادب گرداندی در مکتب سعدی و حافظ ما را علم و فنون فهماندی لطیفا! چگونه رعد را بر سر کوه کوباندی؟ و بحر را از ترس وی طغیاندی؟ سمیعا! چگونه هَزاران (بلبل ها) را هِزار بیت و غزل فهماندی؟ و پلنگ را از خفت و خواری کفتار، خنداندی؟ کریما! چگونه ابر را از دوری خورشید، گریاندی؟ وز اشک سوگ ابرها، گل های شاد رویاندی؟ رحیما چگونه کوه را با جامه برف پوشاندی؟ و شقایق را در آتش غرور خویش سوزاندی؟ علیما! چگونه در هیئت گیتی روضه عشق خواندی؟ و مخلوقات را شربت عقل نوشاندی؟ بصیرا! چگونه آدمی را در مهد زمین خواباندی؟ و چون بالغ شد او را از عطش علم نالاندی؟ کبیرا! چگونه دریا را تا آن سوی عالم گستراندی؟ و مرغ دریا را خوراک آبزیان بخشاندی؟ بازیار چگونه تواند با این زبان شکر و ثنا بگوید؟ آنگاه که سخنوری را به زبان ناتوانش تو نشاندی؟ پس برای حمد و تسبیح به خودکار و قلم روی آورد، غافل از آنکه قلمش را هم تو به او ارزاندی... بازیار پ.پ.ن: اینم تاپیک قبلیم بود که به دلایل نامعلوم حذف شد... خوشحال میشم بخونیدش..
گاما رو نصب کن!
