بخشی از اعمالی که بعد از انجام عمل از بین می‌رود چیست؟

در اسلام، اعمالی که بعد از انجام عمل از بین می‌رود، اعمالی هستند که صرفاً جنبه ظاهری و صوری دارند و باطن و روح آنها رعایت نمی‌شود. این اعمال، چه واجب باشند و چه مستحب، اگر بدون توجه به کیفیت و نیت انجام شوند، ارزش و ثواب چندانی ندارند. در قرآن کریم، در آیه 26 سوره مائده، خداوند می‌فرماید: «فَمَنْ کَانَ یَرْجُوا لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا»؛ «پس هر کس امید دیدار پروردگار خود را دارد، باید عمل صالح انجام دهد و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند». در این آیه، خداوند شرط قبولی اعمال را امید به لقای او و انجام اعمال صالح دانسته است. اعمال صالح، اعمالی هستند که با نیت خالص و با رعایت کیفیت انجام شوند. در مقابل، اعمالی که بدون توجه به کیفیت و نیت انجام شوند، اعمال صالح محسوب نمی‌شوند و ارزش و ثواب چندانی ندارند. برخی از اعمالی که بعد از انجام عمل از بین می‌روند عبارتند از: نمازی که بدون حضور قلب و توجه به معانی آن خوانده شود. روزه‌ای که بدون قصد قربت و رعایت شرایط آن گرفته شود. حجی که بدون اخلاص و رعایت مناسک آن انجام شود. زکاتی که بدون قصد انفاق در راه خدا داده شود. صدقه‌ای که بدون قصد کمک به نیازمندان داده شود. در مجموع، می‌توان گفت که اعمالی که بعد از انجام عمل از بین می‌روند، اعمالی هستند که صرفاً جنبه ظاهری دارند و باطن و روح آنها رعایت نمی‌شود. این اعمال، چه واجب باشند و چه مستحب، اگر بدون توجه به کیفیت و نیت انجام شوند، ارزش و ثواب چندانی ندارند.