چکیده :
جهانی شدن روز به روز درحال گسترش است و امروزه تمامی دنیا را به عنوان " دهکده ی جهانی" می نامند.پدیده ای که در تصمیم گیری های اجتماعی و فرهنگی و فعالیت های اقتصادی بسیار موثر است.(۱) در این تعریف، مرزهای جغرافیایی معنایی ندارد و منافع و مضرات مردم کشور ها به هم تنیده میشوند.یکی از بخشهایی که این مفهوم را اثربخش تر میکند، آموزش و پرورش است.در قرن بیست و یکم ، چالش های جهانی آموزش و پرورش را میتوان ناشی از نگرشها و دیدگاههای جدید به کارکردهای آموزشی و پرورشی دانست.(۲)در آموزش و پرورش جهانی که مقبول برخی سازمانها و نهادهای بین المللی است،باید توانمندی های جهانی را افزایش دهد.(ملایی نژاد،۱۳۸۲،ص۳۲-۳۰)سند ۲۰۳۰که بعنوان سند توسعه پایدار برای ملل مختلف توسط کمیسیون ملی یونسکو تدوین شده است، نمونه ای از جهانی شدن آموزش و پرورش، البته در جهت گیری های خاص و اهداف مورد نظر غرب است.باید دید که با وجود تنوع فرهنگی ، نژادی، دینی و... ملتها میشود به یک آموزش و پرورش همگانی رسید یا خیر؟آیا همه ملت ها پذیرای یک سیستم آموزشی مشترک یا مشابهه با دیگر نظام های آموزشی در دیگر کشور ها خواهند شد یا نه؟؟سیستم آموزشی مشترک برپایه ی کدام اصول و چه ایدئولوژی هایی تدوین شده است، آیا این اصول دستوری در صورت مغایرت با ارزشهای دینی ، قومی و فرهنگی یک ملت ، قابل پذیرش میباشد؟ در این مقاله سعی داریم این سند را با آموزه ها و ارزشهای دینی و ملی خودمان مقایسه کنیم.روش پژوهش در این مقاله ، کتابخانه ای و با بهره گیری از دیدگاههای بزرگان دینی و فعالان عرصه تعلیم وتربیت است.
واژگان کلیدی :
جهانی شدن ، سند ۲۰۳۰ ، آموزش و پرورش ، آموزه های ملی و دینی
زهرا لیراوی 
