سنگ‌های آذرین می‌توانند تکیه‌گاه مناسبی برای سازه‌ها (پل، سد و...) باشند مانند پی‌سنگ سد امیرکبیر که از جنس گابرو است. (کلاً سنگ‌های آذرین درونی مثل گرانیت، گابرو و لایه‌های نفوذی مقاومت بالایی دارند، ولی بازالت‌های لاوایی (آذرین بیرونی) نفوذپذیری زیاد و مقاومت کمتری دارند.)
سنگ‌های دگرگونی با درجۀ دگرگونی شدید مانند هورنفلس و کوارتزیت مقاومت زیاد و سنگ‌های دگرگونی ضعیف مانند سنگ لوح یا اسلیت و نیز شیست‌ها (دگرگونی متوسط) سست و ضعیفند و مقاومت کمی دارند. سنگ‌های رسوبی مانند ماسه‌سنگ، سنگ آهک ضخیم لایه و بدون حفره استحکام خوبی دارند اما شیل‌ها به دلیل تورق و سست بودن و سنگ‌های تبخیری مثل سنگ گچ و سنگ نمک یا آهک‌های کارستیک و حفره‌دار، جهت تکیه‌گاه مناسب نیستند.
پس مناسب‌ترین گزینه، گزینۀ «2» می‌باشد که شامل گابرو و سنگ آذرین درونی و کوارتزیت دگرگون است.