سقراط در دادگاه می‌گوید که ممکن نیست کسی صفات و آثار مربوط به چیزی مثل انسان را بپذیرد اما وجود صاحب صفات را انکار کند. پس چون خودش صفات فوق بشری مربوط به خدا را قبول دارد، حتماً به خدا هم معتقد است.

گزینه ۱: در این برهان اعتقاد به وجود خورشید دلیل اثبات آثار شده است؛ نه برعکس.

گزینه ۲: اعتقاد به روز بودن که از آثار خورشید است، سبب شده وجود خورشید را بپذیریم. این استدلال دقیقاً شبیه استدلال سقراط است.

گزینه ۳: از آثار و صفات به مؤثر و موصوف نرسیده است، بلکه از یک حقیقت واحد، دو جلوه آن را ثابت کرده است. البته فرض یکسان بودن حقیقت نور و خورشید که در این استدلال مطرح شده، فرض باطلی است.

گزینه ۴: این استدلال هم به استدلال سقراط شباهت دارد؛ ولی اولاً در اینجا صورت استدلال بر خلاف استدلال سقراط، «برهان خلف» است و ثانیاً از صرف اعتقاد به آثار استفاده نشده، بلکه «مشاهد» آثار را مقدمه استدلال قرار داده است؛ اما سقراط نگفته بود صفات فوق بشری را مشاهده می‌کنیم، بلکه گفته بود من این امور را قبول دارم.