1 ) 

این است که، برخی از کالاها و خدمات «منافع سیاسی» را برای کشور در بردارند در نتیجه باید امکانات کشور را در جهت تولید آن‌ها قرار دهیم، حتی اگر دارای مزیت نسبی نباشند.

2 ) 

به این معناست که گاهی کشورها برای جبران عقب‌ماندگی، باید در تولید کالاها و خدماتی که مزیت نسبی دارند، متمرکز شوند و در آن‌ها تخصص ایجاد کنند.

3 )  به این معناست که، کشورها، بعضی از کالاهای ضروری مثل دارو، غذا، محصولات کشاورزی و حوزهٔ انرژی را بدون توجه به میزان سود، هزینه و بازار و ... تولید کنند تا زمینه‌های سلطه‌ی دشمن و وابستگی کشور از بین برود.

4 ) 

حمایت دولت‌ها در همه جای دنیا از کالاها و صنایع راهبردی مثل صنایع دفاعی، انرژی و گندم و یا صنایع نوزاد مثل فناوری‌های نوین در ایران، برای اینکه توان رقابت با صنایع خارجی را پیدا کنند، به مفهوم «مزیت نسبی راهبردی» است.