دانشمندان عصر رنسانس با مطالعه و بررسی آثار و نوشته‌های دوره‌ی باستان، رساله‌های متعددی درباره‌ی تعلیم و تربیت نوشتند و نظریه‌ی آموزشی جدیدی را ارائه کردند. بر اساس این نظریه، هدف آموزش و پرورش، تربیت دانشمندان برجسته نبود، بلکه می‌خواستند شهروندانی را تربیت کنند که نقش سودمندی در جامعه ایفا کنند و در حیات شهری فعال باشند.

اهتمام و اعتنا به روش تجربی، به تدریج سبب پیشرفت‌های جدیدی در بسیاری از علوم شد و زمینه‌ی انقلاب علمی را در سده‌ی 17 م و سپس در قرن 18 م فراهم ساخت. این پیشرفت‌ها تنها مدیون اطلاعات جدید نبود بلکه بیش‌تر مدیون دیدگاه‌های نوینی بود که توسط دانشمندان و فلاسفه‌ای چون دکارت بنیان‌گذار سبک تحقیق در ریاضی و فرانسیس بیکن، از طرفداران روش شناخت تجربی در مطالعات علمی حاصل شد.