پروتاگوراس که طرز تلقی سوفسطائیان را داشت، میگفت حقیقت همان چیزی است که حواس هرکس به آن گواهی میدهد؛ یعنی هرچیزی برای کسی که به آن معتقد است، حقیقت به شمار میرود حتی اگر برای کسی دیگر چنین نباشد. نتیجهٔ منطقی این اعتقاد، آن است که هیچ کس از کس دیگری داناتر نیست تا بخواهد به او چیزی یاد دهد. به تعبیر دیگر، علم هرکس فقط برای خود او حقیقت است و برای دیگران ارزشی ندارد تا به آنان آموزش داده شود.
گزینههای ۱ و ۳: هر دو گروه میتوانند همین ادعای ثبات یا تغییر دائمی خود را به دیگران آموزش دهند. توجه کنید که ثبات یا تغییر جهان خارج به معنای ثبات دائمی یا تغییر دائمی عالم ذهن و شناخت نیست.
گزینهٔ ۴: مثال گرایی یا ایده آلیسم به دیدگاهی گفته میشود که عالم کلیات و معقولات را نسبت به عالم جزئیات و محسوسات دارای اصالت بداند. این دیدگاه هیچ تعارضی با «آموزش» ندارد.