مفهوم این مصراع این است که اگر کسی در جست وجوی حقیقت، تکاپوی دائمی نداشته باشد، انگار که هستی حقیقی ندارد و اگر هستی حقیقی داشته باشد، باید در جست وجوی حقیقت دائماً بکوشد.

گزینه ۱: «واقف» (ایستاده) که در نظر ملاصدرا به دانش ظاهری دل خوش کرده و متوقف شده است، در این شعر همان است که «نیست».

گزینه ۲: «سائر» (رونده) که در نظر ملاصدرا اهل حرکت و پویایی است و در جست وجوی حقیقت همواره در تکاپو است، در این شعر همان است که «هست».

گزینه ۳: «نرفتن» یعنی ماندن و جست‌وجوگر نبودن؛ لذا کار کسانی است که از «سؤال‌های بنیادی زندگی» به راحتی عبور می‌کنند و در یافتن پاسخ آنها تلاشی نمی‌کنند.

گزینه ۴: «رفتن» یعنی جستجوگری برای یافتن پاسخ و حقیقت امور.