1) "شراکت، کسب‌وکاری متعلق به دو یا چند نفر است که شریک نامیده می‌شوند، هر کدام از شرکا به نسبت سهمشان در سود، سهیم هستند. راه‌اندازی چنین کسب‌وکاری نسبتاً آسان است و دسترسی به منابع مالی و سرمایه‌ی بزرگ‌تر نسبت به کار شخصی افزایش می‌یابد." 
 اشکال: راه‌اندازی شرکت شراکتی ساده نیست، بلکه دارای پیچیدگی‌های قانونی و قراردادی است.

2) "کسب‌وکاری متعلق به دو یا چند نفر است که در آن، فعالیت مشارکتی با کسب هویت قانونی، باید مانند یک فرد پاسخ‌گوی قانون باشد و به‌دلیل قوانین محکم دولتی برای این کسب‌وکارها، هزینه‌های مختلفی نظیر: مشاوره‌های حقوقی، مشاوره‌های مالی و ثبت‌های قانونی به‌شدت افزایش می‌یابد."  (بهترین گزینه)
 چرا این گزینه درست است؟

به‌درستی اشاره می‌کند که شرکت‌های شراکتی دارای هویت قانونی هستند و باید پاسخ‌گوی قانون باشند.به پیچیدگی‌های قانونی و هزینه‌های حقوقی، مالی و ثبت قانونی اشاره می‌کند که راه‌اندازی چنین کسب‌وکاری را دشوار می‌کند.

3) "شراکت، در واقع راه‌اندازی نوعی شرکت در مقیاس کوچک است که سرمایه‌گذاران آن صرفاً دو نفر هستند. در این نوع کسب‌وکار آزادی عمل شرکا نسبت به کسب‌وکار شخصی افزایش یافته و تصمیم‌گیری و حق انتخاب شرکا دامنه‌ی بیشتری می‌یابد."
 اشکال:

شراکت لزوماً به دو نفر محدود نیست و می‌تواند چند شریک داشته باشد.آزادی عمل شرکا در شراکت نسبت به کسب‌وکار شخصی کاهش می‌یابد، زیرا تصمیمات باید به توافق برسند.

4) "کسب‌و‌کاری متعلق به چند نفر است که از طریق جمع‌آوری منابع مالی از راه‌های مختلف نظیر فروش سهم و یا اخذ وام راه‌اندازی می‌شود. در این نوع کسب‌وکار یکی از الزامات، نگارش قرارداد شراکت به‌منظور تعیین محدوده‌ی اختیارات، نحوه‌ی تقسیم سود و زیان و روش انحلال کسب‌وکار زیر نظر حقوق‌دانان می‌باشد." 
 اشکال:

کسب‌وکارهای شراکتی لزوماً از فروش سهم استفاده نمی‌کنند.تعریف این گزینه بیشتر به شرکت‌های سهامی یا مشارکت‌های تجاری بزرگ مربوط است، نه لزوماً شراکت‌های کوچک.

 گزینه 2 صحیح است، زیرا به‌درستی به پیچیدگی‌های قانونی و هزینه‌های مربوط به کسب‌وکارهای شراکتی