محسن قصد دارد که یک مغازهٔ تهیه و عرضۀ نوشت افزار را تأسیس کند، اما خودش توان تهیۀ تمام سرمایۀ اولیه را ندارد. به همین سبب از دوستش کمک خواسته است تا با تقسیم سود و زیان، با یکدیگر همکاری کنند و کسب‌وکاری شرکتی را تأسیس کنند.

آقای ایمانی در مؤسسه‌ای فعالیت می‌کند و به نمایندگی از آن‌ها قراردادهای تجاری مختلف را امضا می‌کند. در مؤسسۀ مزبور، حق رأی اعضا به میزان سهام آن‌ها است و هر کس سهم بیشتری داشته باشد حق رأی بیشتری نیز خواهد داشت. کار این مؤسسه تعاونی، تأمین مواد اولیۀ کشاورزی است.

پوریا با جمعیت امام علی (ع) همکاری می‌کند. او اوقات فراغت خود را صرف تدریس به کودکان کار می‌کند و برای اینکار دستمزدی نمی‌گیرد. جمعیت امام علی (ع) خود را یک مؤسسۀ غیرانتفاعی می‌داند.

خانم محبی در منزل به همراه دخترش دستبند و زیورآلات دست‌ساز تهیه کرده و در متروی تهران به فروش می‌رساند. او تمام مسئولیت کسب‌وکارش را به عهده گرفته و مالک تمام سود حاصلش ده می‌باشد. اگر چه دخترش نیز به وی کمک می‌کند، اما او کسب‌وکارش را شخصی می‌داند.