ابتکارات معماران ایرانی در مساجد دوره سلجوقی

معماران ایرانی در دوره ی سلجوقیان،بناهای زیبایی در ایران ساختند و معماری به اوج شکوفایی خود رسید. در ساختن مساجد ایرانی، ابتکار خاصی به کار رفت و حیاط و چهار ایوان اطراف آن معمول گردید. در ساختن انواع گنبد ها، برج ها و مناره ها،کاروانسرا ها و مدارس نیز الگو های جدیدی در معماری به کار گرفته شد. در قرن های هفتم تا پنجم هجری، «آجر کاری» و «کاشی کاری» در بناها به اوج زیبایی و شکوفایی رسید

در دوره سلجوقی، معماران ایرانی چندین ابتکار خاص در ساخت مساجد به کار گرفتند: 1. گنبدهای بزرگ: یکی از ویژگی‌های بارز مساجد این دوره، استفاده از گنبدهای بزرگ و مرتفع بود که نمادی از آسمان و عرش الهی محسوب می‌شد. این گنبدها معمولاً با کاشی‌کاری‌های زیبا تزئین می‌شدند. 2. ایوان‌ها: طراحی ایوان‌های بزرگ و مرتفع در مساجد، فضایی برای تجمع مؤمنان و ایجاد سایه ایجاد می‌کرد. ایوان‌ها به عنوان ورودی‌های اصلی و محلی برای برگزاری مراسم نیز عمل می‌کردند. 3. استفاده از تزئینات هندسی: معماران ایرانی در این دوره به طراحی و اجرای تزئینات هندسی و کتیبه‌های خوشنویسی پرداخته و بر زیبایی و جاذبه بصری مساجد افزوده‌اند. 4. ساختارهای چندضلعی: در برخی مساجد، معماران از طرح‌های چندضلعی برای ایجاد فضایی منحصر به فرد و چشم‌نواز استفاده کردند که به ویژه در ساخت گنبدها و گنبدخانه‌ها مشهود است. 5. توسعه پلان‌های مستطیلی: پلان‌های مستطیلی با حیاط‌های مرکزی و ورودی‌های متعدد، به مساجد این دوره شکلی منظم و متقارن بخشید که در عین سادگی، زیبایی خاصی داشت. این ابتکارات باعث شد که مساجد دوره سلجوقی به عنوان نمونه‌های برجسته‌ای از معماری اسلامی شناخته شوند و تأثیرات آن‌ها بر معماری اسلامی در دوره‌های بعدی نیز ادامه یابد. 🕌✨