«به نام آن جان را فکرت آموخت چراغ دل به نور جان برافروخت ز فضلش هر دو عالم,گشت روشن حق اندر وی ز پیدایی است پنهان خِرَد را نیست تاب نورِ آن روی بُرو از بهرِ او, چشمِ دگر جوی در او هر چه بگرفتند از کم و بیش نشانی داده اند از دیده ی خویش به نزِد آن جانش در تجلّی است همه عالم, کتابِ حق تعالی است»
شعر ستایش را معنی کنید.
پاسخ ها: {{ repliesNum }}
پاسخ انتخاب شده
در پاسخ به: {{ reply.reply_to.name }}
در پاسخ به
این پیام حذف شده است.
