آیا خاصیت اکسندگی نافلزات همان الکترونگاتیوی نافلزات هستند؟

به هم ربط دارن ولی الکترو نگاتیوی برای‌پیوند کووالانسی تعریف میشه. اکسایش و کاهش هم توی مولکول ها اتفاق میفته هم توی ترکیبات یونی. برای اندازه گیری الکترونگاتیوی به فلوئور که الکترونگاتیو ترین عنصر هست نمره 4 میدن و الکترونگاتیوی بقیه عنصرها رو به صورت نسبی بدست میارن، ولی قدرت اکسندگی و کاهندگی با پتانسیل کاهش استاندارد تعریف و سنجیده میشود.

بله درست است از بالا به پایین در گروه 17 قدرت ا اکسندگی کاهش و الکترونگاتیوی نیز کاهش می‌یابد

خاصیت اکسیدی (اکسیدانی) یا خاصیت اکسندگی در واقع با الکترون‌گرایی نافلزات مرتبط است، اما به صورت معکوس آن است. الکترونگرایی نافلزات نشان دهنده تمایل آنها به جذب الکترون است، در حالی که خاصیت اکسندگی نشانگر تمایل آنها به از دست دادن الکترون است. به طور کلی، نافلزات (مانند آهن، مس، روی و غیره) اغلب خاصیت اکسیدی قوی دارند، یعنی می‌توانند به راحتی الکترون را از دست دهند و به شکل یون مثبت اکسیده شوند. این خاصیت به وجود انرژی الکتروشیمیایی بین نافلز و الکترولیت یا دیگر فلزات در ساخت باتری‌ها و سلول‌های گالوانی منجر می‌شود. به عنوان مثال، در یک سلول گالوانی که شامل فلزات مانند روی (Zn) و مس (Cu) است، روی به عنوان فلز آند از دست دادن الکترون به الکترولیت (معمولاً سولفات روی) می‌پردازد، در حالی که مس به عنوان فلز کاتد الکترون از الکترولیت جذب می‌کند. بنابراین، خاصیت اکسندگی نافلزات در واقع نشان دهنده تمایل آنها به از دست دادن الکترون است، که معکوس الکترونگرایی آنها است.