عناصر گروه 14 جدول تناوبی به دلیل وضعیت الکترونی و خواص شیمیایی خاص خود، تمایل کمتری به تشکیل یون دارند. دلایل اصلی به شرح زیر است:
1. پایداری ساختار الکترونی:
- کربن: با الکترون‌های چهارگانه در لایه خارجی خود (2s² 2p²) در حالت مولکولی تمایل به اشتراک‌گذاری الکترون‌ها دارد تا به پیکربندی گاز نجیب نئون (2s² 2p⁶) برسد. تشکیل یون‌های کربن مانند C⁴⁺ یا C⁴⁻ ناپایدار است و در شرایط عادی در طبیعت وجود ندارد.
- سیلیکون و ژرمانیم: این عناصر نیز بیشتر به اشتراک‌گذاری الکترون‌ها تمایل دارند تا به حالت پایدار برسند. یون‌های +4 و -4 برای آنها نیز ناپایدار است.
- قلع و سرب: به عنوان فلزات، این عناصر می‌توانند یون‌های +2 و +4 تشکیل دهند، اما تمایل به تشکیل این یون‌ها در شرایط معمول کمتر است. آنها بیشتر در واکنش‌های شیمیایی به صورت مولکول‌های خنثی یا با وضعیت اکسیداسیون +2 وجود دارند.
2. انرژی یونیزاسیون و الکترونگاتیویته:
- برای یون‌شدن، عناصر باید انرژی زیادی برای از دست دادن یا دریافت الکترون‌ها صرف کنند. برای عناصر گروه 14، انرژی لازم برای تشکیل یون‌های پایدار (مانند C⁴⁺) بسیار بالا است. به همین دلیل، این عناصر به طور معمول به جای تشکیل یون، به اشتراک‌گذاری الکترون‌ها را ترجیح می‌دهند.
3. پایداری حالت اشتراک‌گذاری:
- در گروه 14، اشتراک‌گذاری الکترون‌ها برای اکثر عناصر پایدارتر از تشکیل یون است. به عنوان مثال، کربن در ترکیبات ارگانیک معمولاً با دیگر اتم‌ها به صورت پیوند کووالانسی پیوند برقرار می‌کند، نه اینکه به شکل یون عمل کند.
به طور کلی، عناصر گروه 14 برای رسیدن به آرایش الکترونی پایدار، بیشتر به تشکیل پیوندهای کووالانسی و اشتراک‌گذاری الکترون‌ها تمایل دارند تا به تشکیل یون‌های پایدار.
