1.سرفرازان جهان در پیش ما سر می نهند/تا چو نخل دار از خود برگ و بار افشانده ایم(تکبر و تفاخر ) 2.گفتم از ورطه عشقت به صبوری به درآیم/باز می بینم و دریا نه پدید است کرانش(اجتناب از صبر) 3.نرود هوشمند در آبی/تا نبیند نخست پایانش(تقابل عشق و عقل) 4.ریزشی می کند از راه کرم ابر بهار/ورنه چون سرو مرا دست طلب بر کمر است(مناعت طبع)