دسته گل عزیزم:
می‌خواهم امروز برایت قصّه‌ای بگویم. یک قصّه‌ی واقعی!
آن روز که مدرسه آمدی و چهره‌ی شاد و خندان خود را به من نشان دادی
با تو همراه شدم و دل به تو دادم و تو دل به من!
اکنون پایان سال است و تو می‌خواهی به کلاس بالاتر بروی
و من با یک دنیا آرزوی خوب بدرقه کننده‌ی تو هستم.
قشنگم، من به خاطر تو و آینده‌ی تو، برخلاف میل باطنی خود،
گاهی به تندی با تو برخورد کردم که در احساس کودکانه‌ات نگنجید.
امیدوارم مرا ببخشی و درآینده خواهی فهمید که:
چوب معلّم گل است، یعنی چه؟
فرزندم از تو می‌خواهم در همه حال خدا را از یاد نبری،
از به زبان آوردن حرف‌های زشت خودداری کنی،
هرچه را که برای خود دوست داری، برای دیگران هم دوست داشته باشی
شاید تو در آینده شخص بسیار مهمی شدی پس برای آن روز تربیت شو.
صبر و حوصله داشته باش و از مشکلات هراسی به خود راه نده.
در برابر ناملایمات چون کوه استوار باش.
بدان همواره دوستت دارم و هرگاه تو را ببینم،
حتّی اگر بی‌تفاوت از کنارم بگذری باز هم دوستت خواهم داشت.
اگر از من ناراحت شدی به حرمت معلّمی مرا ببخش.
به امید رسیدن تو به درجات بالا
معلّم کلاس چهارم ابتدایی تو
شهلا جلالی 
