نویسندگان با روایت‌های واقعی، تصویر دقیقی از بودجه‌بندی روزانه خانواده‌های فقیر ترسیم می‌کنند. آن‌ها نشان می‌دهند که چگونه درآمد اندک میان نیازهای رقابتی مانند غذا، بهداشت، آموزش و جشن‌ها تقسیم می‌شود. یکی از یافته‌های کلیدی این است که بسیاری از فقرا حتی با درآمد اندک، بخشی از پول خود را صرف کالاها یا فعالیت‌های غیرضروری می‌کنند—مانند تلویزیون یا مراسم اجتماعی—زیرا این انتخاب‌ها به آن‌ها حس کرامت، تعلق و شادی می‌دهد. این رفتار لزوماً غیرمنطقی نیست، بلکه پاسخی به فشار روانی و اجتماعی زندگی در فقر است

همچنین، فقر مزمن محدودیت شناختی ایجاد می‌کند: ذهنی که دائماً درگیر دغدغه بقاست، توان کمتری برای برنامه‌ریزی بلندمدت یا سرمایه‌گذاری در فرصت‌های آینده دارد. این مفهوم، که به «کم‌عرضگی شناختی» (Cognitive Bandwidth) معروف است، توضیح می‌دهد که چرا برخی سیاست‌های توسعه‌ای شکست می‌خورند—زیرا فرض می‌کنند فقرا می‌توانند مانند افراد با درآمد متوسط تصمیم‌های بهینه بگیرند. این فصل اهمیت طراحی سیاست‌ها با در نظر گرفتن محدودیت‌های ذهنی و انگیزشی فقرا را برجسته می‌کند

در این فصل، مسئله بهداشت عمومی و رفتارهای مرتبط با سلامت بررسی می‌شود. نویسندگان نشان می‌دهند که حتی خدمات بهداشتی رایگان نیز به دلیل موانعی مانند فاصله جغرافیایی، کیفیت پایین خدمات، یا نبود اطلاعات کافی ممکن است مورد استفاده قرار نگیرند. آن‌ها به نتایج آزمایش‌هایی اشاره می‌کنند که نشان می‌دهد مشوق‌های کوچک—مانند یک کیسه عدس رایگان به ازای واکسیناسیون—می‌تواند نرخ مشارکت را چند برابر کند

مسئله دیگر، باورها و هنجارهای فرهنگی است که بر رفتارهای بهداشتی اثر می‌گذارند. برای مثال، در برخی مناطق، مصرف آنتی‌بیوتیک بی‌رویه یا پرهیز از آب کلردار ناشی از تصورات غلط است. کتاب تأکید می‌کند که راهکارهای بهداشتی موفق باید هم به عرضه خدمات (کیفیت، دسترسی، تجهیزات) و هم به تقاضا (آگاهی، انگیزه، اعتماد) بپردازند. تجربه‌های میدانی نشان داده‌اند که ترکیب آموزش ساده، مشوق‌های رفتاری و دسترسی آسان، می‌تواند به بهبود پایدار شاخص‌های سلامت منجر شود

آموزش یکی از کلیدی‌ترین ابزارهای خروج از فقر است، اما نویسندگان نشان می‌دهند که موانع متعددی مانع دسترسی و کیفیت آن می‌شوند. در بسیاری از مناطق فقیرنشین، مدارس با مشکلاتی مانند غیبت معلمان، کمبود منابع آموزشی و زیرساخت‌های ناکافی مواجه‌اند. حتی وقتی آموزش رایگان است، هزینه‌های غیرمستقیم مانند لباس فرم یا حمل‌ونقل مانع حضور دانش‌آموزان می‌شود

آزمایش‌های میدانی نشان داده‌اند که مداخلات ساده و کم‌هزینه—مانند تأمین وعده غذایی رایگان، درمان انگل‌ها، یا اطلاع‌رسانی به والدین درباره بازده اقتصادی آموزش—می‌تواند نرخ حضور و پیشرفت تحصیلی را به‌طور چشمگیری افزایش دهد. نویسندگان همچنین بر اهمیت کیفیت آموزش تأکید می‌کنند: سرمایه‌گذاری در مهارت‌های پایه مانند خواندن و نوشتن، حتی برای دانش‌آموزان بزرگ‌تر، می‌تواند شکاف‌های یادگیری را کاهش دهد. این فصل استدلال می‌کند که سیاست‌های آموزشی باید بر شواهد میدانی و نیازهای واقعی جوامع هدف استوار باشند

یکی از چالش‌های اصلی فقرا، ناتوانی در پس‌انداز پایدار است. درآمدهای ناپایدار، فشارهای اجتماعی و فقدان ابزارهای امن پس‌انداز باعث می‌شود بسیاری نتوانند برای آینده برنامه‌ریزی کنند. نویسندگان توضیح می‌دهند که حتی خدمات بانکی ساده، مانند حساب‌های بدون کارمزد یا صندوق‌های پس‌انداز گروهی، می‌تواند به افزایش نرخ پس‌انداز کمک کند

اعتبار خرد (Microcredit) به‌عنوان راهکاری محبوب برای کمک به فقرا، در این کتاب با نگاهی انتقادی بررسی می‌شود. یافته‌ها نشان می‌دهند که وام‌های خرد الزاماً همه را از فقر خارج نمی‌کند، اما می‌تواند به بهبود ثبات درآمد و سرمایه‌گذاری در کسب‌وکارهای کوچک کمک کند. طراحی درست محصولات مالی—مانند وام‌های با بازپرداخت انعطاف‌پذیر یا حساب‌های پس‌انداز با پاداش—نقش مهمی در موفقیت آن‌ها دارد. این فصل نتیجه می‌گیرد که خدمات مالی باید متناسب با نیازها و محدودیت‌های واقعی فقرا طراحی شوند، نه صرفاً بر اساس مدل‌های استاندارد بانکداری

بنرجی و دوفلو استدلال می‌کنند که شکست بسیاری از برنامه‌های مبارزه با فقر ناشی از تعمیم نسخه‌های کلی و بی‌توجهی به جزئیات است. آن‌ها به جای رویکرد «یک نسخه برای همه»، پیشنهاد می‌کنند که سیاست‌ها بر اساس شواهد و آزمایش‌های محلی طراحی شوند. این بدان معناست که پیش از اجرای گسترده یک برنامه، باید نسخه‌های آزمایشی کوچک اجرا و ارزیابی شوند تا بهترین طراحی و روش اجرا انتخاب شود

کتاب نمونه‌هایی از مداخلات موفق ارائه می‌دهد: توزیع کود یارانه‌ای در زمان مناسب، ارائه مشوق‌های کوچک برای رفتارهای بهداشتی، و آموزش متمرکز بر مهارت‌های پایه. پیام محوری این فصل این است که پیشرفت در مبارزه با فقر از انباشته شدن راه‌حل‌های کوچک اما مؤثر به دست می‌آید. به‌جای انتظار برای تغییرات انقلابی، باید به بهبود تدریجی و مستمر شرایط زندگی فقرا توجه کرد—به شرط آنکه هر گام بر پایه شواهد و شناخت دقیق زمینه محلی باشد