ارباب کلیسا به رغم آن که از شعارها و مفاهیم معنوی و توحیدی استفاده می‌کردند ولی با رویکرد دنیوی خود، نوعی دنیاگروی و سکولاریسم عملی را دنبال می‌کردند. آن‌ها به نام خداوند، بندگان خدا را به بندگی می‌گرفتند. (برده داری عام و فراگیر) و همچنین به بهانهٔ ایمان و وحی، عقل را از اعتبار می‌انداختند.
