اقتصاد سرمایه محور، در حرکت های آغازین خود، نیازمند حمایت سیاست‌های قومی و منطقه ای بود؛ ولی به تدریج انباشت ثروت و پدید آمدن شرکت های بزرگ چندملیتی و گسترش صنعت ارتباطات، از اهمیت مرزهای سیاسی کاست. با شکل گیری نهادهای بین المللی و بازارهای مشترک منطقه ای، سرمایه گذاری شرکت های بین المللی به منطقه ای خاص، محدود نمی شود. آن ها با استفاده از شبکه های عظیم اطلاعاتی، تغییرات اقتصادی در سطح جهانی را شناسایی و مدیریت می کنند.

بسیاری از نخبگان کشورهای اسلامی تا قبل از انقلاب اسلامی ایران، برای مقابله با سلطۀ استعمار، از مکاتب و روش های غربی نظیر ناسیونالیسم یا مارکسیسم استفاده می کردند. این مکاتب علاوه بر این‌که وحدت امت اسلامی را مخدوش می ساختند، مورد حمایت مردمی که در دامان فرهنگ اسلام، تربیت یافته بودند نیز قرار نمی‌گرفتند.

تجمّع قدرت رسانه در دست صاحبان ثروت و کانون های صهیونیستی نه تنها هویت فرهنگی جوامع غیرغربی را متزلزل می‌گرداند؛ بلکه به گونه ای آشکار، ارزش های دموکراتیک جهان غرب را نیز به تمسخر می گیرد. بسیاری از منتقدان، نگران این هستند که تجمع و تمرکز قدرت رسانه در دست چند شرکت یا چند فرد قدرتمند، موجب تضعیف سازوکارهای دموکراسی می‌شود.