در کدام بیت، «تلمیح» به کار نرفته است؟
1 )
ز سر تا نگذری، بر لب میاور گفتوگوی حق که منصور این سخن را بر فراز دار میگوید
2 )
نعمت شود زیاده به قدر زبان شکر نخلی است این، که ریشهٔ آن در دهان توست
3 )
تسبیح گوی او نه بنیآدماند و بس هر بلبلی که زمزمه بر شاخسار کرد
صورت من همه او شد، صفت من همه او لاجرم کس من و ما نشود اندر سخنم