برای پاسخ به این پرسش، باید بیت را با دقت ساختاری و معنایی بررسی کنیم:

بیت:

«مهرت، برون نمی‌رود از سینه‌ام که هست
این خانه، خانه‌ی تو، این دل، سرای تو»

تحلیل:

مصرع اول:
«مهرت، برون نمی‌رود از سینه‌ام که هست»
در ظاهر، جمله ناقص است. اما مصرع دوم آن را کامل می‌کند:

مصرع دوم:
«این خانه، خانه‌ی تو، این دل، سرای تو»

اگر کل بیت را به نثر روان تبدیل کنیم، می‌شود:

«مهرت از سینه‌ام بیرون نمی‌رود، چون تو هستی؛ این خانه خانه‌ی توست، این دل سرای توست.»

پس «هست» به وجود تو اشاره دارد؛ یعنی:
"تو هستی" → تو نهاد فعل هست است

حالا بررسی گزینه‌ها:

این خانه ← نهاد جمله‌ی «هست» نیست، نهاد جمله‌ی اسنادی جداگانه است

تو ← درست است؛ نهاد فعل «هست» در جمله‌ی «که هست»

مهرت ← نهاد جمله‌ی اول است، نه نهاد «هست»

خانه‌ی تو ← مضاف‌الیه است، نهاد نیست

✅ پاسخ درست: گزینه 2) تو