هورمون جیبرلین نوعی تنظیم‌کنندۀ رشد گیاهی است که با اثر بر جوانه‌زنی دانه‌ها، موجب رویش آن‌ها می‌شود. رویان غلات در هنگام رویش دانه، مقدار فراوانی جیبرلین می‌سازد. این هورمون بر خارجی‌ترین لایۀ آندوسپرم (لایۀ گلوتن‌دار) اثر می‌گذارد و سبب تولید و رها شدن آنزیم‌های گوارشی در دانه می‌شود. این تنظیم‌کنندۀ رشد در افزایش طول ساقه از طریق تحریک رشد طولی یاخته‌ و تقسیم آن، نقش دارد. سیتوکنین‌ها نیز با تحریک تقسیم یاخته‌ای و در نتیجه ایجاد یاخته‌های جدید، پیر شدنِ اندام‌های هوایی گیاه را به تأخیر می‌اندازند. بنابراین هم جیبرلین و هم سیتوکنین باعث تحریک تقسیم یاخته‌ای و عبور یاخته از نقاط وارسی چرخۀ یاخته‌ای می‌شوند.

بررسی سایر گزینه‌ها:

گزینۀ «1» : هورمون آبسیزیک‌اسید نوعی تنظیم‌کنندۀ رشد گیاهی است که با اثر بر جوانه‌زنی دانه‌ها، مانع رویش دانه و رشد جوانه‌ها در شرایط نامساعد می‌شود. شرایط نامساعد محیط مانند خشکی، تولید آبسزیک‌اسید را در گیاهان تحریک می‌کند. آبسیزیک‌اسید سبب بسته‌شدن روزنه‌ها در نتیجه حفظ آب گیاه در شرایط نامساعد می‌شود. مقدار این هورمون برخلاف اتیلن که مقدار آن با رسیدن میوه‌ها افزایش می‌یابد، تحت تأثیر رسیدن میوه‌ها نیست.

گزینۀ «2» : هورمون جیبرلین همانند هورمون اکسین، برای تشکیل میوه‌های بدون دانه و درشت کردن میوه‌ها به‌کار می‌رود. اما دقت داشته باشید که هورمون جیبرلین بر خارجی‌ترین لایۀ آندوسپرم (لایۀ گلوتن‌دار) اثر می‌گذارد و سبب تولید و رها شدن آنزیم‌های گوارشی در دانه می‌شود. این آنزیم‌های رها شده، نشاستۀ یاخته‌های درون دانه (آندوسپرم) را تجزیه می‌کنند نه هورمون جیبرلین!

گزینۀ «3» : کاهش پتانسیل آب یاخته‌های نگهبان روزنه، سبب ورود آب به این یاخته‌ها و باز شدن آن‌ها می‌شود، درحالی که آبسیزیک‌اسید موجب بسته شدن یاخته‌های نگهبان روزنه می‌شود.