الف) ای خلق حدیث او مگویید → وزن روانی دارد اما محتوای آن تأملبرانگیز است و برای شعر شاد مناسب نیست.
ب) غمزهٔ عشقت بدان آرد یکی محتاج را → آهنگین است اما بیشتر عاشقانه و احساسی است و برای شعر شاد مناسب نیست.
ج) اگر گم گردد این بی دل از آن دلدار جوییدش → وزن خوبی دارد اما حسرت و انتظار در آن دیده میشود و مناسب اشعار شاد نیست.
د) آمد رمضان و عید با ماست → وزن روان و خوشآهنگ دارد، درباره عید و شادی است و برای شعر شاد مناسب است.
ه) بیا کامشب به جان بخشی به زلف یار میماند → وزن آن لطیف است اما بیشتر جنبه تغزلی دارد و برای شعر شاد مناسب نیست.
فقط مصراع «آمد رمضان و عید با ماست» برای اشعار شاد مناسب است.