تنها مورد الف به درستی بیان شده است.

بررسی همۀ موارد:

الف. در هنگام انقباض یک ماهیچۀ اسکلتی( مثل دیافراگم) یون‌ های کلسیم در تماس با پروتئین ها انقباضی قرار می‌گیرند. ماهیچۀ دیافراگم، در هنگام دم( چه دم عادی و چه دم عمیق) منقبض می‌شود. طی هر نوع عمل دمی، فضای شکمی با کاهش حجم روبرو می‌شود. پس فشار وارده بر اندام های فضای شکمی از سوی دیافراگم اندکی بیشتر خواهد شد.

ب. هم به هنگام انقباض و هم به هنگام استراحت ماهیچه، پله ای اتصالی میان رشته های اکتین و میوزین قطع می‌شود.( دقت کنید که در حین انقباض، این پل های اتصالی صدها بار در ثانیه تشکیل و قطع می‌شوند.)  این مورد ممکن است در زمان انقباض ماهیچه رخ داده باشد، که طی آن ماهیچۀ بین دنده ای خارجی نیز در حال انقباض و مصرف انرژی است. ماهیچۀ بین دنده ای خارجی( نه ماهیچۀ دیافراگم ) باعث حرکت دنده های قفسۀ سینه به سمت جلو و بالا می‌شود.

ج. به این نکتۀ متداول دقت داشته باشید که هیچگاه در یک ماهیچه، طول رشته های پروتئینی اکتین و میوزین کاهش نمی‌یابد. بنابراین این مورد از ابتدا نادرست است و نیازی نبود که ادامۀ آن را بررسی کنید.

د. در هنگام استراحت ماهیچۀ بین دنده ای خارجی، ماهیچۀ دیافراگم نیز در حالت استراحت است. برای خارج شدن ماهیچۀ دیافراگم از حالت استراحت، لازم است تا یون های کلسیم در خلاف جهت شیب غلظت خود وارد شبکۀ آندوپلاسمی شوند.