در دیدگاه کنت، بعد از انقلاب صنعتی جنگ از قاموس بشری رخت برمی‌بندد. از نظر او، جنگ در فرهنگ و جامعه‌ی جدید غربی، امری ذاتی نیست، بلکه امری عارضی و تحمیلی است.

نظریه‌ی جنگ تمدن‌های هانتینگتون، نظریه‌ای بود که عملیات نظامی قدرت‌های غربی را در مقابله با مقاومت‌های کشورهای غیرغربی توجیه می‌کرد. برخی مفاهیم طبیعی و جغرافیایی مانند شمال و جنوب معنای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی پیدا می‌کنند. از آن‌جا که بیش تر کشورهای صنعتی و ثروتمند در نیمکره‌ی شمالی زمین و اغلب کشورهای فقیر در نیمکره‌ی جنوبی قرار دارند، از تقابل کشورهای فقیر و غنی به تقابل شمال و جنوب یاد می‌کنند. اصطلاحات سیاسی مشابه دیگری نیز برای اشاره به این چالش وجود دارد، مثل استعمارگر و استعمارزده. از نظر افرادی که این اصطلاح (استعمارگر و استعمارزده) را به کار می‌برند، مشکل کشورهای فقیر تنها ضعف اقتصادی و صنعتی آن‌ها نیست، بلکه خودباختگی فرهنگی و الگوپذیری مقلدانه است. تقابل شمال و جنوب تقابلی جهانی است و در صورتی که فعال شود، بسیاری از چالش‌های درونی کشورهای غربی، دیگر بار فعال خواهند شد.