بررسی گزینهها:
1: «مَن» ادات شرط، «سهر» فعل شرط و «هو غیر باكٍ» جواب شرط از نوع جملهٔ اسمیه است. میدانید که اگر جملهٔ اسمیه بخواهد جواب شرط شود، یک «فـ» ابتدایش میآید.
2: «من» ادات شرط، «یسجّل» فعل شرط و «نجعلْ» جواب شرط است. مجزومشدن «نَجعلْ» نشان میدهد که با اسلوب شرط طرفیم.
3: «من» ادات شرط، «استطاع» فعل شرط و «اکتفی» جواب شرط است.
4: اگر اسلوب شرط داشتیم، فعل «یعلمُ» مجزومشدن میشد نه اینکه «ضمّه» بگیرد. فعل شرط و جواب شرط وقتی مضارع باشند (بهجز دو صیغهٔ جمع مؤنّث)، با تغییرات ظاهری روبهرو میشوند.