ترجمهٔ عبارت: «پس از به‌جا آوردن نماز و خوردن صبحانه با خانواده‌اش، سوار خودرو شد». تنها فعل ماضی موجود در این عبارت، «رَکِبَ» است و دو کلمهٔ «أَداء: به‌جا آوردن» و «أَکْل: خوردن» اصلاً فعل نیستند؛ بلکه مصدر هستند. نوع تمام کلمات عبارت را ببینید.

بَعدَ: اسم / أَداء: اسم (مصدر) / الصَّلاة: اسم / وَ: حرف / أَکْلِ: اسم (مصدر) / الْفَطورِ: اسم / مَعَ: اسم / أُسرَتهِ: اسم / رَکِبَ: فعل ماضی / السَّیّارَةَّ؛ اسم

بررسی سایر گزینه‌ها

گزینه 1: ترجمهٔ عبارت: «علتی اصلی برای پیشرفت صنایع جدید است»، عبارت مناسب برای این توضیح «اَلطّاقَةُ الکَهْرَبائیَّةُ» است.

گزینه 3: «اِشرَبوا: بنوشید» و «لا تَشرَبونَ: نمی‌نوشید» با یکدیگر متضاد نیستند؛ بلکه می‌توان فعل امر را با فعل نهی متضاد دانست؛ یعنی «اِشرَبوا $ \ne $ لا تَشرَبوا». «سَتَرَ» و «کَتَمَ» هر دو فعل ماضی و به معنای «پنهان کرد، پوشاند» و مترادف هم هستند.

گزینه 4:‌ کلمهٔ «شّباب» در زبان عربی دو کاربرد دارد؛ یکی به‌صورت مفرد و دیگری به صورت جمع:

شباب: مفرد و مصدر، به معنای جوانی، جوان بودن؛ مانند «ذّهّبْتُ فی شَبابی إلی طَهران: در جوانی‌ام به تهران رفتم.»

شباب: جمع مکسر کلمهٔ «شابّ: جوان» و به‌معنای جوانان؛ مانند: «لا تَکْذِبوا أَیُّها الشَّبابُ: ای جوانان، دروغ نگویید.»

پس مورد اول درست است، اما در مورد «أَخْطاء» باید گفت که جمعِ «خَطیئة» نیست؛ بلکه:

خَطیئة (گناه و خطای بزرگ) جمع مکسرش می‌شود خَطایا

خَطَأ (اشتباه و خطا) جمع مکسرش می‌شود أَخْطاء