در یک معنای کلی عمل دیدن واکنش طبیعی و خودبه‌خود است که عضو بینایی در مقابل انعکاس نور از خود نشان می‌دهد، در حالی که انسان عمل نگاه کردن را به‌طور ارادی و برای مقصودی خاص انجام می‌دهد.
در عمل دیدن انسان به‌طور طبیعی رنگ، شکل، جهت، بافت، بعد و حرکت اشیا را به وسیله‌ی پیام‌های بصری دریافت می‌کند، در حالی که در نگاه کردن علاوه بر دیدن اشیا به روابط و تناسبات میان آن‌ها دقت خواهد شد.
