استدلال مطرح شده در صورت سؤال، یک استدلال تمثیلی، به این شکل است: انسان مانند شمع است و هر دو، اگر آسیبی به ایشان برسد، به خاطر زبان است! (زبانه کشیدن شعله و سخن نابه‌جا گفتن در انسان.) و بنابراین انسان باید خاموش و ساکت بماند.

حال با وجود این دانسته، به بررسی گزینه‌ها می‌پردازیم:

گزینه‌ی «1»: در این گزینه اصلاً استدلالی وجود ندارد؛ بلکه صرفاً گفته شده که سعدی انسان افتاده و متواضعی‌ست و کسی با انسان متواضع سر جنگ ندارد.

گزینه‌ی «2»: در این گزینه، ما شاهد یک استدلال تعمیمی هستیم. در مصرع اول گفته شده که انسان نباید برای لحظه‌ای راحتی و آسایش، خودش را مدتی طولانی به رنج و دردسر بیندازد. در مصرع دوم نیز یک استقرای تعمیمی برای اثبات این حکم به کار رفته که به این شکل است: شبِ شراب (مصداقی از خوشی‌های لحظه‌ای) به صبح خمار (مصداقی از دردسر دائمی و رنج پایدار) نمی‌ارزد؛ پس کلاً خوشی‌های لحظه‌ای به رنج طولانی نمی‌ارزد! بنابراین این گزینه یک نمونه از استقرای تعمیمی است و با استدلال صورت سؤال متفاوت است.

گزینه «3»: این گزینه، حاوی یک استدلال تمثیلی است. در این بیت میان «عشق» و «دزد دانا» و همچنین میان «هوش در فرزانه» و «چراغ خانه» تشبیه و تمثیل صورت گرفته و یک استدلال تمثیلی به این شکل اقامه شده: عشق مانند یک دزد دانا می‌ماند که به هنگام دزدی ابتدا چراغ خانه را خاموش می‌کند. عشق نیز در ابتدا هوش را از آدمی می‌رباید. بنابراین استدلال موجود در این گزینه با استدلال صورت سؤال یکسان است.

گزینه‌ی «4»: این گزینه نیز دربردارنده‌ی یک استقرای تمثیلی است. مفهوم این بیت به این صورت است: خواب مانند عمر باقی‌مانده‌ی انسان است و انسان پیر شبیه به کسی است که مدت محدودی برای خوابیدن دارد. همان طور که این فرد قیمت خواب را بیشتر می‌داند و خوابیدن را ارزشمندتر می‌شمارد، میل و حرص انسان پیر به زندگی نیز بیشتر می‌شود. بنابراین این گزینه نیز استدلالی همانند استدلال صورت سؤال دارد و نمی‌تواند جواب صحیح تست باشد.