معلم و مربی باید در جامعه حضور داشته باشند. پیامبر اکرم که همواره در میان مردم بود؛ تا جایی که کفار میگفت:«وَقَالُوا مَالِ هَٰذَا الرَّسُولِ یَأْکُلُ الطَّعَامَ وَیَمْشِی فِی الْأَسْوَاقِ ۙ لَوْلَا أُنْزِلَ إِلَیْهِ مَلَکٌ فَیَکُونَ مَعَهُ نَذِیرًا: کفار گفتند این چه پیامبری است که غذا میخورد و در بازارها راه میرود؟ چرا فرشتهای به سوی او نازل نشده است تا همراه او بیمدهنده باشد و ادعای او را تأیید کند؟»
رهبر نباید از جامعه جدا باشد و زندگی عادی و حضور در میان مردم برای او کمال است. کسی که اهل رفت و آمد با مردم است بهتر میتواند آنها را ارشاد کند. قرآن درباره انبیاء میفرماید:«وَیَمْشون فِی الْأَسْوَاقِ» و در بازارها راه میرفتند» یعنی آنان پیوسته در میان مردم رفت و آمد داشتند تا مسائل آنان را از نزدیک درک کنند.