هر چند شاهان دوره «الف» در ترویج و نفوذ زبان ترکی در ایران نقش بسزایی داشتند؛ اما کم و بیش به زبان فارسی نیز کتاب نوشته یا شعر گفته‌اند و به نوعی علاقه نشان داده‌اند. افزون بر آن، برخی از ایشان مقام شیخی و رهبری طریقت برای خود قائل بودند و از این رو لازم می‌دانستند خود را در چنین مقام فرهنگی نگاه دارند؛ علاوه بر این، با رؤسای مذاهب در تماس نزدیک بودند و از طرف دیگر، رقبایی چون شاهان عثمانی و هندی داشتند که آن‌ها نیز به مسائل فرهنگی توجه نشان می‌دادند. این عوامل باعث شده بود که به طور کلی انواع هنر در این دوره مورد توجه قرار گیرد.

کدام مورد، در صورتی که صحیح فرض شود، نتیجه گیری پایانی متن را، به بهترین شکل، زیر سؤال می‌برد؟