این عقیده دکتر قریب که دانشی را که کسب کرده، باید در ایران و برای هموطنان خود استفاده کند، در پاسخ به یک سؤال بنیادی فلسفی در حوزه اخلاق و سعادت شکل گرفته است؛ زیرا در متن تصریح شده است که او از روی هیجانات احساسی تصمیم به بازگشت به وطن نگرفته بود و این نشان می‌دهد که عقیده او بر تأملات عقلانیش استوار بوده است. بنابراین می‌توان گفت دکتر قریب در کنار یادگیری عمیق رشته پزشکی از برخی سؤالات بنیادی زندگی نیز به سادگی عبور نمی‌کرده و درباره آنها می‌اندیشیده است.

گزینه ۱: مطالعه کتاب‌های فلسفی برای دانشجویان فلسفه لازم است؛ ولی «تفکر فلسفی» از لوازم زندگی هدفدار هر انسانی است و لزوما وابسته به مطالعه چنین کتاب‌هایی نیست.

گزینه ۲: این متن درباره چگونگی رسیدن دکتر قریب به پاسخ سؤال فلسفی خود اشاره‌ای نکرده است؛ لذا دلیلی نداریم که دکتر قریب مانند فیلسوفان، بلد بوده چگونه به صورت قانونمند و تخصصی درباره پرسش‌های فلسفی بیندیشد. چه بسا او پاسخ سؤال فلسفی خود را با راهنمایی یک فیلسوف یا با تدبر در آموزه‌های دینی و اخلاقی پیدا کرده باشد؛ نه تفکر تخصصی فلسفی. 

گزینه ۴: مسائل فلسفی را نمی‌توان از روش‌های مورد استفاده در پزشکی، مثل استفاده از میکروسکوپ و آزمایشگاه و تجربه و حواس حل کرد.