الف) نرخ دلار در بازار ارز کشور به طور روزانه نوسان و تغییر دارد. ضمن اینکه تعیین قیمت دلار در هر کشور به سیاست‌های آن کشور بستگی دارد. در نتیجه نرخ دلار در بازار کشورها معیار مناسبی برای تبدیل تولید ملی کشورها به آن و مقایسه با هم نیست. به همین دلیل از دلار دیگری به نام «دلار رفاهی یا دلار برابری قدرت خرید (PPP) استفاده می‌شود. به این شکل که: یک سبد کالایی یکسان، سالانه در کشور ایران قیمت‌گذاری و هم‌زمان همان سبد کالایی در کشور آمریکا تعیین قیمت می‌شود. تقسیم این دو قیمت بر هم، قدرت خرید دلار را در ایران نشان می‌دهد.

ب) درآمدها گاهی قابل ثبت نیست، به همین دلیل اقتصاددانان برای به دست آوردن شکاف درآمدی، (در بخش وضعیت توزیع درآمد با شاخص دهک)، شکاف هزینه‌ای را محاسبه می‌کنند.

ج) دولت‌ها برای مدیریت کلان اقتصاد کشور و اجرای وظایف خود بستهٔ «سیاست‌های مالی» را اجرا می‌کنند که از دو ابزار تشکیل شده است: 1- درآمدها، 2- مخارج دولت

د) نفت خام، ثروت عمومی است و همان‌طور که فروش فرش و اثاث خانه نباید برای خانوار درآمد به شمار رود، منابع حاصل از صادرات و فروش نفت نیز درآمد محسوب نمی‌شود. این مطلب چند سالی است در بودجهٔ کشور رعایت می‌شود و با تشکیل صندوق توسعهٔ ملی، وجوه حاصل از فروش نفت خام و گاز طبیعی تولیدشده پس از کسر هزینه‌های تولید درآمد دولت به شمار نمی‌رود بلکه ناشی از فروش ثروت عمومی است و برای زایندگی مستمر و حفظ این ثروت طبیعی باید به سرمایهٔ مولد تبدیل شود.

هـ) متخصصان اقتصاد تحریم با مطالعهٔ بیش از 140 نمونه تحریم اقتصادی در یک‌صد سال گذشته معتقدند به طور متوسط پس از 4 سال، کفهٔ هزینه ـ فایدهٔ تحریم به سمت فایده و منافع کشور تحریم‌شونده چرخیده است.