راه‌اندازی آسان و هزینه‌های نسبتاً اندک کسب‌وکارهای شخصی موجب شده که اکثر کسب‌وکارهای در ایران به این شکل باشند؛ نتیجۀ آن این است که این نوع کسب‌وکار در اکثر موارد با پشتوانۀ مالی نسبتاً ضعیف‌تری راه‌اندازی می‌شود.

از آنجایی که مطابق سازمان تولید در کسب‌وکارهای شخصی، مالک محصول نهایی صرفاً یک نفر است، تمام سود نیز متعلق به همین شخص است؛ اگر چه در میان بار سنگین مسئولیت نیز بر عهدهٔ همین شخص است حتی در مواقع بیماری یا سایر مشکلات.

از آنجایی که در کسب‌وکارهای شخصی، تولیدکننده فقط یک بار مالیات بر درآمد می‌دهد، کسب‌وکار شخصی منافع مالیاتی دارد، اما چون سرمایۀ ورودی در کسب‌وکارهای شخصی اندک است، میزان سود حاصلش ده نیز طبیعتاً به اندازهٔ سود کسب‌وکارهای دیگر نیست.

مالک کسب‌وکار شخصی اگر چه در مقابل بدهی‌ها مسئولیت نامحدود و مطلق دارد، اما در زمینۀ دعاوی مسئولیتی محدود دارد، به این دلیل اگر در تعهد خود مبنی بر تحویل به موقع کار یا محصولات تأخیر کند، طرف دیگر می‌تواند از کارگر یا کارمند وی شکایت کند.