امویان برای رسیدن به قدرت از روش‌های سیاسی، نظامی، فریب کاری، استفاده از زور، سرکوب قیام‌ها، تبدیل خلافت به سلطنت، قومیت گرایی و... اما عباسیان از روش تبلیغ استفاده کردند. داعیان عباسیان برای توجیه حقانیت و مشروعیت خویش بر خویشاوندی و پیوندی که از طریق عباس بن عبدالمطلب با پیامبر داشتند، تأکید می‌کردند و با دعوت مردم به حکومت آل محمد از مردم بیعت می‌گرفتند خلافت عباسیان به ویژه در دوران منصور با از میان برداشتن رقیبان و مخالفان داخلی، بنای پایتخت جدید و پایه ریزی تشکیلات سیاسی ـ اداری منظم استوار شد و تمام سرزمین‌های اسلامی به استثنای اندلس تحت فرمان آن درآمد. عباسیان از سیاست عرب گرایی اجتناب کردند اما امویان به شدت از سیاست عرب گرایی بهره بردند. عباسیان با همین سیاست از وزرای کارآمد ایرانی مشورت گرفته و زمینه تحکیم قدرت و پیشرفت را فراهم کردند.