در دفاع غیر اختصاصی لنفوسیت‌های کشنده‌ی طبیعی یاخته‌های سرطانی و آلوده به ویروس را نابود می‌کنند. این یاخته‌ی کشنده‌ی طبیعی، به یاخته‌ی سرطانی یا آلوده به ویروس متصل می‌شود، با ترشح پروتئینی به نام پرفورین منفذی در غشای یاخته ایجاد می‌کند. سپس با وارد کردن آنزیمی به درون یاخته، باعث مرگ برنامه‌ریزی شده‌ی یاخته می‌شود. لنفوسیت $T$ در دفاع اختصاصی یاخته‌های خودی را که تغییر کرده‌اند، مثلاً سرطانی یا آلوده به ویروس شده‌اند، نابود می‌سازد، لنفوسیت‌های $T$ کشنده به یاخته‌ی هدف متصل می‌شوند و با ترشح پرفورین و آنزیم «مرگ برنامه‌ریزی شده» را به راه می‌اندازند. مکانیسم اثر پروتئین‌های آن‌ها، مشابه یک‌دیگر است.

بررسی سایر گزینه‌ها:

1) لنفوسیت‌ها توانایی بیگانه‌خواری ندارند.

2) خنثی‌سازی آنتیٔ‌ژن‌های ویروس توسط پادتن‌ها صورت می‌گیرد؛ پادتن‌ها از یاخته‌های پادتن‌ساز ترشح می‌شود.

3) پادتن‌ها سبب فعال‌سازی پروتئین‌های مکمل می‌شوند و یاخته‌های کشنده‌ی طبیعی و لنفوسیت‌های $T$ کشنده‌ی ارتباطی با آن‌ها ندارند.