فن ترس با استفاده از نمایش واضح و غیرقابل‌انکار تهدیدات و مشکلات موجود در جامعه، به سیاستمداران امکان می‌دهد که تصویری از وضعیت بحرانی ارائه دهند و خود را به‌عنوان تنها گزینه منطقی برای رفع این بحران‌ها معرفی کنند، و این‌گونه به مخاطب القا می‌شود که پذیرش پیام و برنامه‌های آنان ضروری و اجتناب‌ناپذیر است.

این فن با تأکید بر نقاط مثبت و امیدبخش، سعی در ایجاد انگیزه در مخاطب دارد تا او با مشاهده برنامه‌ها و دستاوردهای سیاستمداران، بدون وجود ترس و نگرانی، با اعتماد و اطمینان از پیام آن‌ها حمایت کند؛ این رویکرد باعث افزایش اعتماد عمومی می‌شود و زمینه‌ساز قبول آن برنامه‌ها می‌گردد.

فن ترس با ایجاد رابطه‌ای عاطفی و مثبت میان سیاستمداران و مخاطب، آن‌ها را به‌جای تکیه بر تهدیدات، به سمت ایجاد احساسات محبت‌آمیز سوق می‌دهد که این امر باعث می‌شود مردم با میل بیشتری برنامه‌ها را دنبال کنند، زیرا تهدیدات جای خود را به آرامش داده است و حس تعهدی واقعی به وجود می‌آید.

این روش با استفاده از ترس و ناامیدی از آینده‌ای مبهم و پرمخاطره، به سیاستمداران امکان می‌دهد که در اذهان مردم تصویری از عدم‌ثبات ترسیم کنند و از این طریق با معرفی خود به‌عنوان راه‌حلی برای این ترس‌ها، زمینه را برای جلب حمایت بیشتر مخاطبان فراهم آورند.